Ik ben het beu, wij zijn het beu. Ik wil mijn leven terug.

Iets meer dan een jaar geleden werd er op een keiharde pauze knop geduwd in ons leven, een pauze knop waarvan niemand wist hoelang deze zou aanstaan, die uiteraard ook niemand zag aankomen. 

De eerste keer dat deze knop werd ingeduwd heb ik er het beste van gemaakt. Ik had er een super druk jaar op zitten qua werk, en kon wel wat rust gebruiken, ik heb er van genoten zelfs. Ik heb zoals veel mensen geprobeerd om er het beste van te maken en mezelf opnieuw te vinden.

Ik kon nog virtuele lessen geven, ik ben beginnen sporten, en ik heb er vooral het beste van proberen maken... Dat is me dan ook gelukt, ik verloor 15 kg, voelde me sterker dan ooit en was helemaal klaar voor de toekomst.

Tweede lockdown

De tweede lockdown was al iets minder optimistisch, maar ook deze heb ik zonder problemen kunnen doorzetten. De webshop was op poten gekomen in Juli, deze draaide super goed, ik was nog steeds fit en sterk. 

Maar wat ik het liefste deed, mensen opmaken, mensen zichzelf leren opmaken, make-up, .... was zo goed als onbestaand... Natuurlijk ook, wie gaat zichzelf laten opmaken als alles gesloten is ? Als je nergens naartoe mag ? Om thuis in uwe luie zetel te zitten ? Fancy.

Bruidsfeesten worden uitgesteld, uiteraard, ik zou het ook doen, wie wil er nu trouwen de dag van vandaag ??? Mensen zijn bang, ondanks dat wij als schoonheidsspecialistes enorme maatregelen hebben moeten nemen om te mogen werken..., maar het openbaar vervoer nemen en als sardientjes op elkaar geplakt staan, dat is wel ok.

Kortom, ik moest al mijn energie uit de webshop halen. Ik heb nu eenmaal geen zittend gat, ik moet bezig zijn of ik voel me compleet nutteloos. En dat is gelukt, het draaide echt waanzinnig goed, ik heb het beste jaar gehad tot nu toe. 2020 was top begonnen, maar het einde was jammer genoeg minder hoopgevend. 

November, December, Januari, Februari tot en met 1 maart, heb ik niet kunnen doen wat ik het liefste doe, waar ik het meeste plezier en energie uithaal. En dat begin mentaal zijn tol te eisen. Ik ben het beu. Ik zou alles geven om weer naar het "normale" leven te gaan. Maar... is dit het nieuwe normaal ? 

Ik kijk sinds vorig jaar april geen nieuws meer, omdat ik er depressief van word. Covid dit, Covid dat, maatregelen hier, lockdown daar.... Een volledig jaar van ons leven is gewoon weggegooid, de vuilbak in. Ik kan mijn eigen petekind niet zien opgroeien, mijn grootouders hebben misschien nog maar een jaar en ik zie ze amper. 

Ik voel me leeg.

De laatste weken ben ik gewoon leeg, dat ik een vitamine D tekort heb zal er natuurlijk ook niet goed aan doen... Maar ik haal nérgens geen voldoening meer uit. Ik kon hiervoor zo genieten van make-up, nu geeft het geen voldoening meer, ik ben mijn eigen kop echt zo BEU gezien, filmpjes maken geeft me geen voldoening meer want ik kijk gewoon niet graag naar mezelf. 

Waar ik momenteel in dienst werk is het zo druk dat we er 1 voor 1 aan onderdoor gaan, ik ben op. Ik heb gevraagd of ik vanaf juni 4-5de kan werken, en dat is goedgekeurd, maar als de workload zo blijft weet ik zelfs niet of het mogelijk gaat zijn ? Er is momenteel géén perspectief, en dat is mentaal enorm slopend. Voor iedereen.

Er zijn dagen dat ik mezelf uit bed moet sleuren, en de dag al jankend inzet. Ik ben in een negatieve spiraal terecht gekomen en heb me keihard laten meesleuren, en voor iemand die een verleden heeft met depressie en mentale problemen is dat uiteraard niet goed. Die mentale sleur begint ook zijn fysieke tol te eisen. Het continue gehuil, gestress, 0 energie, 0 motivatie.... Hoe geraak ik hier uit ? Ik word dan ook vaker geconfronteerd met mensen die mij gewoon keihard hebben gebruikt, en ondanks dat ik er wel waarde aan heb gehecht word ik zonder enige schaamte compleet uit hun leven verbannen. Ik moet er van kotsen.

Vorige week ben ik naar de dokter gegaan om aan de alarmbel te trekken, zij wilde mij een maand thuis schrijven van het werk, maar wat moet ik dan doen ? De verf van de muren krabben ? Als ik niet kan werken, kan ik mijn bijberoep ook niet uitoefenen en ja... Ik moet niet uitleggen hoe dat zal eindigen. Ze heeft me toen een paar dagen gegeven en dan hebben we ook bloed getrokken, dan hebben we gezien dat ik een aanzienlijk vitamine D tekort heb. Uiteraard, ik kom niet buiten, dat is mijn eigen schuld. Dat verklaard natuurlijk wel waarom ik zo moe ben en niets gedaan krijg. 

3de "Lockdown"

Vandaag is weer zo'n dag. Een dag dat ik gewoon heel de tijd in de zetel wil liggen en wil huilen... Vandaag kregen we te horen dat de contact beroepen wéér moeten sluiten. Ik heb amper een maand kunnen werken, ik heb zelfs het werk van de vorige lockdown nog niet kunnen inhalen... Ik heb zoveel dromen die ik wil realiseren en heb momenteel gewoon 0 perspectief... Ik loop compleet verloren in mijn eigen gedachten en FUCK, dat is zwaar. 

Mijn enige lichtpuntje wordt me afgenomen... En het is erg om te zeggen, maar ik krijg liever een virus waarvan de overlevingskans 98% is dan dat ik nog een jaar zo moet leven. Dat is uiteraard mijn visie... Maar momenteel heb ik het gevoel dat ik in leven ben, maar niet leef... We kunnen momenteel niet meer doen dan hopen, hopen dat deze shitshow snel achter de rug is. 

Dit is de reden dat ik momenteel iets minder actief ben op social media, de reden dat ik momenteel niet de flauwe plezante ben die jullie kennen. It's ok not to be ok, en ik laat me momenteel gewoon eventjes meeslepen. Ik kom er wel weer uit als we zijn verhuisd. Maar momenteel wil ik even geen masker opzetten, momenteel wil ik even niet doen alsof alles ok is. Want dat is het niet, het gaat niet, en ik weet niet wat de komende weken nog gaan geven.